Vaarwel Jambo ...

Vorig weekend moesten we afscheid nemen van mijn oudste huisgenootje. Een lang aangekondigde dood, en tegelijk toch onverwacht en snel.

Onze voorgeschiedenis kwam in een eerdere blogpost al aan bod. En uiteindelijk heeft ze na die diagnose nog 2,5 jaren geleefd. Zelfs de dierenarts stond versteld van haar kracht en uithouding. En ik was elke dag dankbaar voor haar aanwezigheid want die laatste jaren konden we echt volop genieten van haar. Ze omarmde ons gezin na ons jarenlang afgewezen te hebben en ik kon de connectie soms bijna lijfelijk voelen. Dan keken we diep in elkaars ogen. Als ik dan even mijn beide ogen tegelijk sloot, alsof ik met twee ogen geruststellend knipoogde, dan zag ik haar ontspannen. Daar kon ze zo van genieten: elkaar gewoon aankijken. Of haar kopje aaien en kussen. Verder wou ze niet teveel lijfelijk contact en zeker niet schootje zitten, maar die vluchtige aanrakingen vond ze wel fijn en vroeg ze ook zelf.

Of als ze iets wou, kwam ze me soms letterlijk halen. Dan kwam ze naar mij toe, miauwde even kort en als ze mijn aandacht had, stapte ze weg als teken dat ik haar moest volgen. Om de zoveel passen, stopte ze dan eens en keek om te zien of ik nog wel volgde. En zo bracht ze me naar de buitendeur (ik wil buiten), naar haar bakje (ik wil eten) … De kinderen vonden dat altijd fantastisch om te zien. Met hen kon ze dan weer spelen. De vloermat, een touwtje … als ze maar iets lieten bewegen, sprong ze er meteen bovenop. Zelfs als hoogbejaarde en zwaar zieke vrouw, was haar jachtinstinct nog intact.

Al zagen we haar toch heel langzaam aan achteruit gaan. We dachten steeds dat ze niet meer verder kon vermageren, maar zelfs als skelet-met-pels bleef ze energiek en ondernemend. Na de zomer begon ze plots een dikke buik te krijgen en wisten we dat dat niet deugde. Maar ze had geen pijn, was rustig en tevreden, dus we lieten haar kaarsje heel langzaam uitdoven. 

Het einde kwam uiteindelijk toch nog heel snel. De ene dag was ze nog levendig en at ze met veel smaak en goesting, de volgende ochtend vonden we haar verstijfd van de kou aan de voordeur. We namen haar meteen in huis om op te warmen maar haar lichaam voelde heel vreemd aan. Blijkbaar was ze blind en lam. Rond de middag was merkbaar dat ze razendsnel achteruit ging en dat ze het moeilijk kreeg. Ik belde de dierenarts om haar lijden te stoppen maar die kon pas een paar uren later komen. Dat heeft ze zelfs niet meer gehaald: haar ademhaling ging steeds moeilijker en tegelijk werd ze soms boos en probeerde om nog uit haar mand te komen. Maar haar lichaam wou niet meer mee. Ze heeft dus gevochten tot haar laatste snik. En toen – met een paar zenuwtrekken en rillingen door haar lijfje - was het plots voorbij … En was ik zelfs een beetje opgelucht dat ze zelf was gestorven en de stress van de dierenarts niet meer hoefde door te maken. Ze heeft haar moment zelf gekozen. Zij was de kapitein van haar leven, zoals steeds. 

Nu voel ik haar soms nog in de keuken, en heb ik de neiging om te kijken waar ze zit om haar niet onder de voet te lopen. Of het lijkt alsof we haar nog zien liggen aan de voordeur waar ze een kuiltje had gemaakt om lekker te slapen terwijl ze wachtte op ons om thuis te komen na een werk- of schooldag. En in mijn hart en gedachten dank ik haar dan altijd. Voor de mooie tijd samen, meer dan 15 jaren, voor de warmte die ze gaf. Rust zacht, lieve lieve Jambo. Je wordt gemist …

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni