Project zomervakantie ...

Bij de start van mijn lange zomervakantie – dankzij het braaf opgespaarde ouderschapsverlof – was mijn missie duidelijk: de band met zoonlief aanhalen want na de jarenlange schoolstrijd waren er vooral veel frustraties en heel wat wrevel, aan beide kanten. Het leek wel of we geen leuke momenten meer deelden want huiswerk en lessen stonden steeds als eeuwige twistappels tussen ons in. En ik voelde aan dat dit cruciale jaren zijn om onze relatie weer op de rails te krijgen. Als ik daarmee nog een paar jaar zou wachten, kwam ik hopeloos te laat. Een 14-jarige zit niet meer te wachten op een mama om de vakantie mee door te brengen en om leuke dingen te doen. Als ik wou dat hij over 5 jaar nog met me praat, moest ik daar vandaag al mee beginnen.

Dat betekende het opbouwen van een totaal andere relatie met hem: veel overleg, erkennen dat hij ‘groter’ wordt, mijn controledrang het zwijgen opleggen en vooral mijn licht ontvlambare aard overstijgen. Beseffen dat ik de volwassene ben en hij het kind, en daar ook naar handelen - door inzicht te krijgen in het patroon waarin we verzand waren, er komaf mee maken en het anders leren doen.

Al mijn ‘tiger mama’ lijstjes verdwenen naar de prullenmand: geen werkblaadjes meer, geen to do schema’s ... enkel vakantie. Ik kondigde aan dat we enkel de laatste twee weken van de zomervakantie het stof van de leerstof zouden blazen zodat hij het vijfde leerjaar met een frisse geest kon starten. Er kwam ook een bureau op zijn kamer: hij zou meer vrijheid krijgen, en meer verantwoordelijkheid. Einddoel was dat ik opnieuw een mama voor hem zou zijn die hem boven alles graag zag, en die niet altijd boos op hem was of de strijd met hem moest aangaan

De band aanhalen in die zomervakantie, is alleszins goed gelukt. Ik merk hoe hij meer open staat, dat hij me weer ziet als een bondgenoot en niet langer als de te bekampen tegenpartij. De start van het nieuwe schooljaar was dan weer even zoeken, voor ons beiden. Maar ik hield mezelf heel kort om hem meer ruimte te geven. Er werd meer gepraat over het waarom van dingen, om de keuze uiteindelijk aan hem over te laten. Soms was het op de tanden bijten, maar ik liet me niet verleiden om weer in de confrontatie te stappen.

We zijn uiteraard amper drie weken ver dus er kan nog veel veranderen maar ook zoonlief lijkt veranderd. Huiswerk voor morgen doet hij voor het eerst uit eigen beweging. De taken waar hij meer tijd voor heeft, schuift hij nog voor zich uit zodat ik hem probeer uit te leggen dat dit meestal grote taken zijn die hij dus best wat spreidt en niet laat liggen tot de laatste dag. Maar dan is het aan hem om ze te doen, of niet. En dat ‘niet moeten’ zorgt ervoor dat hij meestal toch nog uit eigen beweging iets doet. Waardoor hij de dag erop een pluim van de juf krijgt omdat hij al ijverig is begonnen aan een taak waar ze meerdere dagen voor hebben, en dat stimuleert hem dan weer nog meer. Zo lijkt er wel een positieve spiraal in gang gezet.

Hem helemaal loslaten, gaat nog niet. Hij vraagt nog veel ondersteuning bij het opvragen en bij het structureren van de leerstof. Op termijn moet ik dat dus meer afbouwen maar we doen het stapje voor stapje. Loslaten is niet hem laten vallen. Hij moet eerst echt op eigen benen kunnen staan. En dat leert hij momenteel volop …

Reacties

Populaire posts van deze blog

Er waren eens twee poezenellen ...

De verjaardagsvloek ...

14 juni