Vijf hemelse jaren ...

Een kind dat jarig is, dat is telkens weer emo-voer voor dit nostalgische moederdier ... Dochterlief die de kaap van de vijf rondt, dat deed me dus toch even slikken. Vooral omdat haar geboorte een fluitje van een cent was na zoonlief. Zelfs de herinnering eraan is nog één grote roze wolk. Ik had de materniteit letterlijk uit kunnen dansen met haar in mijn armen, zo compleet 'over the moon' liet ze me voelen. Het leergeld was al dubbel en dik betaald met zoonlief ... :-)

De voorbije weken telde dochterlief nauwgezet af - haar vijfde verjaardag kon niet snel genoeg komen ... Zelf had ik de tijd liever willen stoppen want ze ontglipt me veel te snel ...

Ik herinner me nog de vooravond van haar geboorte. Toen schreef ik vol ongeduld een welkomstwoordje voor haar. Tijdens haar doopfeest probeerde ik mijn gevoel voor haar opnieuw in woorden te vatten. En toen ze nog geen twee was, dacht ik haar helemaal doorgrond te hebben. Maar soms zorgt ze toch nog voor verrassingen. Al blijft het meeste wonderwel kloppen. Hoe ons nestje van vier haar zo innig dierbaar is. Hoe haar meisjeshart sneller gaat slaan bij het zien van blingbling en andere meisjesspullen.

Sinds haar vierde verjaardag waren er toch wel een aantal mijlpalen: oorbellen laten schieten, afscheid nemen van het tutje, een sessie grenzen aftasten, kennismaken met de hitparade, leren fietsen ... Kortom, ze groeit en bloeit, dat kleine knuffelbeest van mij. Haar lijfje ontgroeit stilaan mijn schoot maar nog lang niet mijn hart. Als ik die steeds langere armen om me heen voel, blijf ik wegsmelten. Want knuffelen kan ze als de beste. Dat gebeurt echt met haar hart en ziel. Hopelijk blijft dat zo nog vele veelvouden van vijf jaren lang ...