Op vraag van zoonlief: zijn geboorteverhaal

Vandaag is het precies acht jaar geleden. Tijdens de kortste dag van het jaar werd ik in de vooravond naar het ziekenhuis gesommeerd. Ik was 14 dagen over tijd en het leek de gynaecoloog wijselijk om toch maar niet te gaan voor een olifantendracht. Ook al ging alles goed en had ik niets van zwangerschapskwaaltjes. Behalve dan misschien een stel zowat gebroken ribben want zoonlief leek toen nog te oefenen voor een bloeiende voetbalcarrière. In lichte spanning reden we dus naar het verloskwartier. Piekerend over de bevalling (hoe pijnlijk zou het zijn?) en over het feit dat we plots ouders zouden zijn (nou ja – plots) ...

In het ziekenhuis haalde het medische team een batterij hulpmiddelen van stal om een onwillige baby op de wereld te helpen. Maar zoonlief bleek er helemaal geen zin in te hebben en verschanste zich koppig hoog in de buik zodat ik nog naïef lachend opmerkte: straks kruipt hij er nog uit langs mijn mond ...

Intussen verstreek ook de langste nacht van het jaar en had ik niet langer een Boogschutter maar wel een Steenbokje in de buik. Ik zag shiften vroedvrouwen komen en gaan. Het indrukwekkende arsenaal wapens groeide aan ... Maar zoonlief piepte niet en bleef waar hij was, dichtbij mijn hart. De gynaecoloog kwam na 24 uren tot de conclusie dat zoonlief nog koppiger was dan haar hele staf samen en besloot drastisch in te grijpen. En zo kreeg zoonlief zijn keizerlijke uitweg ...

Hij heeft zich nadien nog uitgebreid gewroken voor die gedwongen geboorte: tijdens onze vijf dagen materniteit heeft hij er een erezaak van gemaakt om elke vroedvrouw, verpleegster, gynaecoloog en kinderarts die zijn pad kruiste, systematisch en vakkundig onder te plassen.