Oorlog!

Ons hele Bollewerkje houdt zijn adem in: komen ‘ze’ terug of niet? Heeft zoonlief de strijd tegen zijn vervloekte stafylokokken eindelijk gestreden of komt er nog een volgende veldslag aan?

En denken dat het zo onschuldig begon: een klein wondje op de rug bij onze terugkeer uit Turkije. Om twee dagen later plots vol vreselijke wonden te staan. En sindsdien gaat het een beetje op en af. Het kind is vol antibiotica gepompt en wordt hardnekkig vol zalf gesmeerd. Sinds eergisteren zijn er geen echt nieuwe wondjes meer verschenen – wel nog een paar onduidelijke rode pukkeltjes die voor enige ongerustheid zorgen - en houden we ons hart vast want ook na zijn eerste antibioticakuur leek het voorbij om na twee dagen plots weer de kop op te steken. De oude wonden zijn momenteel mooi aan het genezen maar het is nog te vroeg om te zien of er littekens zullen overblijven. Nu duimen dat er geen nieuwe wondjes meer verschijnen want als dat toch nog zou gebeuren, zakt de moed hem ongetwijfeld in de schoenen. Hij is de voorbije maand heel flink geweest maar er is stilaan toch een grens bereikt, merk ik.

Morgen gaan we nog eens op controle bij de dermatologe. Ik heb me alleszins voorgenomen dat het nu voorbij moet zijn en anders moet er duchtig worden getest welke bacterie het precies is want ik geef hem geen pil antibiotica meer en smeer geen lik zalf meer zolang ze niet precies weten wat er aan de hand is. De voorbije maand is vertrokken van veel veronderstellingen maar zoonlief kennende, komt hij altijd met de meest rare dingen naar huis dus een gewone stafylokok past niet echt bij hem. Dat moet minstens een gemuteerd geval zijn dat op termijn zorgt voor de aangroei van een tweede neus of zo.