De eerste dag...
Bij deze hoort zoonlief sinds gisteren tot het schoolgaande kindergrut. Zondagavond wist dit moederdier met zichzelf geen blijf. Honderd keer zijn boekentasje opnieuw in- en uitgepakt en er nog steeds van overtuigd het meest essentiële te zijn vergeten. Het leek wel alsof ik zoonlief op helse overlevingstocht naar de Sahara stuurde en niet een halve dag naar de peuterklas.
En dat terwijl ik vroeger lachte met al die overbezorgde, gestresseerde, tranen wegpinkende mama's die blijkbaar jaren na de geboorte nog met de navelstreng aan hun kroost vast zitten. Ik had me zo voorgenomen geen overbeschermende mama te worden en een gezonde mate individualisme bij moeder en kind blijvend aan te moedigen. Blijkbaar is dat oermoederinstinct van willen beschermen en afschermen bij tijden toch iets sterker dan al die goede voornemens en al dat gezonde verstand. Ik had voordien dan ook geen flauw benul van de mate van liefde waartoe een mens in staat is.
Zijn kennismaking met de peuterklas verliep al bij al redelijk rimpelloos. Aanvankelijk was hij enigszins overdonderd door al het jonge geweld op de speelplaats en zocht hij bescherming, maar zodra zijn klasje open was, had hij geen oog meer voor zijn mama en stortte zich op de poppen, het keukentje enz. Dergelijke meisjesspullen vindt hij thuis niet dus een nieuwe wereld van frullen en prullen ging open voor hem... :-)
Vannacht had hij wel veel nachtmerries. Regelmatig moest ik dus opdraven om hem te troosten en gerust te stellen. Hopelijk is het maar een kleine terugval en kan hij zijn schoolgaan snel een plaatsje geven in zijn hoofd zodat de onrust wijkt. Ook bij mij... :-)
Vanmorgen was zijn enthousiasme op school iets minder, en deze middag liet zijn juf weten dat er toch een paar tranen waren gevloeid die ochtend. Waarschijnlijk weet hij iets beter wat hem te wachten staat en begint hij zich stilaan te realiseren dat zijn veilige, beschermde wereldje steeds meer onder druk komt te staan.
Een normale evolutie die me toch wat gemengde gevoelens bezorgt. Een oermoederlijke mix van trots en beschermingsdrang zeg maar. Ik weet het, ik heb nog veel, heel veel te leren...
Gemengde zwaai,
Linneke
En dat terwijl ik vroeger lachte met al die overbezorgde, gestresseerde, tranen wegpinkende mama's die blijkbaar jaren na de geboorte nog met de navelstreng aan hun kroost vast zitten. Ik had me zo voorgenomen geen overbeschermende mama te worden en een gezonde mate individualisme bij moeder en kind blijvend aan te moedigen. Blijkbaar is dat oermoederinstinct van willen beschermen en afschermen bij tijden toch iets sterker dan al die goede voornemens en al dat gezonde verstand. Ik had voordien dan ook geen flauw benul van de mate van liefde waartoe een mens in staat is.
Zijn kennismaking met de peuterklas verliep al bij al redelijk rimpelloos. Aanvankelijk was hij enigszins overdonderd door al het jonge geweld op de speelplaats en zocht hij bescherming, maar zodra zijn klasje open was, had hij geen oog meer voor zijn mama en stortte zich op de poppen, het keukentje enz. Dergelijke meisjesspullen vindt hij thuis niet dus een nieuwe wereld van frullen en prullen ging open voor hem... :-)
Vannacht had hij wel veel nachtmerries. Regelmatig moest ik dus opdraven om hem te troosten en gerust te stellen. Hopelijk is het maar een kleine terugval en kan hij zijn schoolgaan snel een plaatsje geven in zijn hoofd zodat de onrust wijkt. Ook bij mij... :-)
Vanmorgen was zijn enthousiasme op school iets minder, en deze middag liet zijn juf weten dat er toch een paar tranen waren gevloeid die ochtend. Waarschijnlijk weet hij iets beter wat hem te wachten staat en begint hij zich stilaan te realiseren dat zijn veilige, beschermde wereldje steeds meer onder druk komt te staan.
Een normale evolutie die me toch wat gemengde gevoelens bezorgt. Een oermoederlijke mix van trots en beschermingsdrang zeg maar. Ik weet het, ik heb nog veel, heel veel te leren...
Gemengde zwaai,
Linneke
Reacties